(beknopte, gedeeltelijke weergave)
Voor de klant komt, doe ik een extra lichtje aan omdat ik ‘weet’ dat haar zoon van de miskraam bij haar herinnerd zal worden. Tijdens de voorbereiding ‘zie’ ik op haar foto haar overleden zoon naast haar staan.
Tijdens de ontmoeting ‘hoor’ ik dat ik het over haar jongste dochter mag hebben. Haar jongste dochter zit inderdaad niet goed in haar vel, is van school af en is onder therapeutische begeleiding. Op een gegeven moment laat ik de moeder weten wat ik op de foto heb gezien. Ik vraag of zij bekend is met een miskraam en dit is zij (bij ongeveer 10 weken). De ervaring wordt liefdevol aangeraakt en herinnerd. Moeder vraagt aan mij of haar dochter misschien met de vraag zou leven of zij er wel mocht zijn. Ik ‘voelde’ meteen dat dit niet de vraag van haar dochter was. Haar dochter weet van de miskraam en heeft er interesse in getoond. Haar dochter kent het grotere geheel. Het was de vraag van de moeder zelf! Zij was ook de tweede dochter die na een miskraam van een zoon is geboren. Zij heeft zichzelf miskend gevoeld. Het was tijd om haar plek in te nemen. Als moeder, maar ook richting de therapeuten die bij haar dochter betrokken zijn. Om op een gelijkwaardige wijze op te trekken. Niet met strengheid, maar met zachte liefde voor haarzelf en voor haar omgeving. Niet met doelen in de toekomst, maar met stappen naar binnen. Elke keer ging ik energetisch weer terug naar het gezin. Het belang van communicatie binnen het gezin. Ik ‘zie’ en ‘ervaar’ de hoge en de lage pieken van de dochter. De dochter die haar moeder niet begrijpt, de dochter die haar vader niet begrijpt en de dochter die zich door haar ouders niet begrepen voelt.
Ik ‘voel’ hoe de hond heling binnen het gezin brengt. Ze laten me ‘weten’ dat de hond niet met de dochter mee naar boven mag. Terwijl het goed is om hier wel ruimte in te creëren. Ik ‘voel’ hoe de dochter de hond heeft uitgekozen en ik ‘weet’ hoe zij als geen ander de beste keuzes kan maken.
Ik ‘voel’ hoe de dochter dicht bij de werkelijkheid staat en hoe ver wij ervan af staan. Een werkelijkheid zonder oordeel, zonder goed of fout, zonder functies en titels, zonder hiërarchie, zonder ‘systeem’. En natuurlijk hebben kinderen ook kaders, structuur, duidelijkheid, consistentie, regels etc. nodig!
Ik ‘voel’ hoe de situatie bij de vader ontglipt, hoe hij moeite heeft om zijn aandacht richting thuis en werk te verdelen. Ik ‘hoor’ verkeer en ‘voel’ dat hij zijn aandacht in het verkeer erbij moet houden. Ik ‘weet’ hoe hij tegen spiritualiteit staat. Ik noem het bewustzijnsverruiming. Vader is zo welkom om een keer langs te komen. Maar gezien zijn houding jegens “spiritualiteit?” zeg ik met een brede glimlach tegen de moeder dat ze hem namens mij mag doorgeven: “Het zal mij een worst wezen of hij langskomt.” En ik sluit af met een vraag voor hem: “Wat laat mijn dochter mij zien?”.
De dochter die dichter bij de werkelijkheid staat dan wij, dichter bij God zoals ik het noem. Net als het lichtje!
NB Moeder heb ik voor dochter instanties laten weten waar ik een goed gevoel bij heb.